maandag 2 januari 2017

Jood onder de naties (10): Twee staten?

De oplossing voor de crisis, daarover zijn nagenoeg alle Europese politici en waarnemers het eens, ligt in een twee-statenplan. De Gazastrook plus de 'Westoever' voor een Palestijnse staat, de rest voor Israël. Dan zou er eindelijk vrede komen. Denk je?

Klik voor d'aardigheid eens op de volgende snelkoppeling. Dan vind je kaartjes van 'West-Palestina' met Palestijns gebied donkergroen en Israëlisch gebied wit. Gekleurde kaartjes. Groen is goed, zoals je weet; witte gebieden op een kaart wil je niet. Vooral niet als je weet dat daar wrede Israëli's de scepter zwaaien terwijl de arme Palestijnen onder de vreselijkste omstandigheden worden teruggedrongen in een paar propvolle, schandalig kleine hoekjes… Het vereist enige kennis om de onjuistheid van die kaartjes aan te tonen.
In het boek Israël: een staat ter discussie? van dr Matthijs de Blois staan andere, ongekleurde kaartjes. Daar zie je de grootteverandering van Israëlisch grondgebied. Eerst is daar het koninkrijk van Davied en Sjêlómo (tiende eeuw voor Christus): groter dan nu, terwijl er minder mensen woonden. Vervolgens het Mandaatgebied Palestina (1922), dat ook het huidige Jordanië omvatte. Vervolgens wordt dit gebied opgedeeld in een oostelijk en een westelijk deel, met de rivier de Jordaan (juister: Jardeen) als grens (1923). Het westelijke gebied wordt vervolgens nog eens in tweeën gedeeld (verdelingsplan 1947). Daarop volgt de Onafhankelijkheidsoorlog als de kersverse staat Israël in 1948 onmiddellijk wordt aangevallen door al zijn buurstaten; als een jaar later de aanvallers afdruipen doen de wapenstilstandslijnen het volgende beeld (kaartje) verschijnen: twee gebieden, de Gazastrook en de 'Westelijke Jordaanoever', die niet onder Israëlisch gezag vallen. Dit verandert in 1967 als Israëls buurstaten opnieuw een poging doen het 'ettergezwel' weg te snijden uit de Arabische wereld; de staakt-het-vurenlijnen tonen het beeld van het laatste kaartje, dat leuk gestaan zou hebben in de groenwitte reeks: het ganse land wit, en de hele Sinaïwoestijn plus het oostelijk deel van de Golanhoogvlakte bovendien.

Dat mandaatgebied, wat was dat eigenlijk? Na een aanzet van de Franse minister van buitenlandse zaken, Jules Cambon, kwam in datzelfde jaar 1917 de Britse minister Lord Balfour met een plan om in het door Groot-Brittannië beheerde deel van Midden-Oosten een Joods Nationaal Tehuis te stichten, met godsdienstvrijheid voor alle inwoners. Dit werd vormgegeven in het mandaatgebied, met steun van de Franse regering. Wel werd al snel de Golan door de Britten overgedragen aan de Fransen en werd vervolgens het gebied ten oosten van de Jordaan buiten het Joods Nationaal Tehuis geplaatst; maar zoals De Blois stelt kunnen de Joden juridisch gezien nog altijd aanspraak maken op het hele mandaatgebied.
Voor het westelijke gebied werd in 1937 om de Arabieren een gunst te doen een nieuw verdelingsplan opgesteld, maar juist de Arabieren reageerden woedend: het land was dar al-islam en mocht niet worden verdeeld. Ze belegden in Bloudan (Syrië) een pan-Arabisch congres waarin werd uitgesproken dat geheel Palestina voor eeuwig Arabisch moest blijven en immigratie van Joden moest worden gestopt (door middel van jihad). Dit werd nog eens dunnetjes overgedaan op een topconferentie in Khartoem (1967), de vierde conferentie van de Academy of Islamic Research in Caïro (1968) en conferenties in Teheran (1991 en 2001).

De Balfour-verklaring vond zijn aanleiding in de ondergang van het Ottomaanse Rijk in de Eerste Wereldoorlog, waarop Engeland en Frankrijk in het geheim het Midden-Oosten onder elkaar verdeelden (Sykes-Picotverdrag). Alleen jammer voor Abdoellah bin Hoessein dat Transjordanië de enige beloning was die hij kreeg voor zijn opstand tegen het Ottomaanse rijk. En spijtig voor de Palestijnen dat ze nu wel een eigen staat hebben (Jordanië) maar geen eigen koning; het Hasjemitische koningshuis is immers van Saoedische afkomst. Het is voorlopig niet anders. Hoessein moet Palestijnen toelaten in zijn regering en de Palestijnen moeten daarop aandringen bij de internationale gemeenschap. Het gaat niet aan om oorlog te maken met Israël om de Joden te straffen voor fouten van anderen.
Want als Jordanië ‘geen Palestina’ is, dan is Israël (inclusief de Westelijke Jordaanoever) dat zéker niet, schreef ene Adam een paar jaar geleden naar aanleiding van een bericht dat Jordanië duizenden Palestijnen hun staatsburgerschap ontnam.

Franse Joden (om maar wat te noemen) kunnen kiezen: in 'onvrijheid' onder Frans bestuur, of in een eigen staat – Israël. Israëlische Palestijnen kunnen kiezen: in 'onvrijheid' onder Israëlisch bestuur, of in een eigen staat – Jordanië. Als de Jordaanse regering dat niet wil moet het probleem door de internationale gemeenschap niet op Israël worden afgeschoven. Maar ja, een boycot op de Arabische wereld is schadelijk voor de eigen portemonnee.
Bovendien ontbreekt bij de media gewoonlijk elk inzicht in de religieuze dieptedimensie van het Midden-Oostenconflict en begrijpt men niet dat echte moslims nooit met een joodse staat in het Midden-Oosten genoegen zullen kunnen nemen. (W.J. Ouweneel)

Twee staten? Die zijn er: Israël en Jordanië. Ieder stuk grond van Israël dat aan Palestijnse Arabieren wordt gegeven zou maar een tussenstap zijn, want zoals gezegd (deel 7) beschouwt een echte moslim verdragen als een tijdelijke noodoplossing en tussenfase, en wil minstens de helft van de Palestijnse bevolking die tussenstap geeneens. Palestijnse landkaarten in schoolboeken geven dan ook het gebied weer als bestond er geen 'Zionistische Entiteit'.

Nog even terug naar de gekleurde kaartjes. Ik las daarbij het volgende treffende commentaar:
De huidige situatie is in feite de eerste eerlijke kaart. Het Palestijnse land dat erop is gemarkeerd, is niet geslonken, zoals de kaarten suggereren, maar is in feite het eerste Palestijnse land dat bestaat, en wel vanwege Israëls bereidwilligheid om, ter wille van een vrede die niet zou komen, compromissen te sluiten. (Israël Actueel nov. 2016)
Israël geeft omwille van de vrede land terug – zelfs grote delen van het bijbelse hartland Judea en Samaria –, op het waaghalzerige af; Arabieren zouden dat nooit doen. Ik vind het persoonlijk dan ook verstandig van de huidige regering voorlopig af te zien van nieuwe grondconcessies. En al met al, ondanks de kritiek die dat standpunt destijds opleverde, ben ik nog steeds van mening dat het het beste zou zijn als heel 'West-Palestina' (misschien met uitzondering van de Gazastrook) onder Israëlisch beheer zou staan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten